Για νομική γκρίζα ζώνη, που καθιστά μονόδρομο την λύση του ζητήματος από τα αρμόδια Δικαστήρια και μάλιστα από τον Άρειο Πάγο, κάνουν λόγο τραπεζικές πηγές αναφορικά με τις ανακοπές ως προς τη διανομή ποσών πλειστηριασμού που θα κατευθύνονταν και για την πληρωμή αποζημιώσεων προς τους εργαζομένους.
Η υπόθεση ήρθε στην επικαιρότητα με αφορμή την υπόθεση της Ελευθεροτυπίας, η οποία κηρύχθηκε σε πτώχευση το 2014 και ένα από τα ακίνητά της εκπλειστηριάστηκε σχεδόν πέντε χρόνια μετά. Πηγές τραπεζών σημειώνουν ότι περιπτώσεις ανάλογες της Ελευθεροτυπίας, εταιρείες δηλαδή που πτώχευσαν πριν το 2015 αλλά οι διαδικασίες πλειστηριασμού της περιουσίας τους συνεχίζονται ακόμη, είναι εκατοντάδες.
Σημειώνεται ότι το 2015, με νόμο της τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε η σειρά κατανομής προς συγκεκριμένες ομάδες πιστωτών, και είναι αυτός που έχει προκαλέσει το νομικό κουβάρι γύρω από την υπόθεση.
Σύμφωνα με τις τράπεζες στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας, το προς διανομή ποσό, μετά από την αφαίρεση των διαφόρων εξόδων, διαμορφώθηκε σε 8,5 εκατ. ευρώ, το οποίο διανεμήθηκε σε εργαζομένους κυρίως και Ταμεία, ακολουθώντας την πρακτική που ίσχυε πριν την αλλαγή του νόμου το 2015. Το προ 2015 καθεστώς προέβλεπε ότι οι απαιτήσεις των εργαζομένων ικανοποιούνται στο σύνολό τους (ή εν μέρει εάν δεν έφτανε το ποσό του πλειστηριασμού για το σύνολο των οφειλομένων) και, στη συνέχεια, εάν απέμενε ποσό προς διανομή, αυτό κατανέμεται μεταξύ των πιστωτών σε αναλογία εντός τρίτου για κατόχους γενικών προνομίων όπως το Δημόσιο και δυό τρίτων για απαιτήσεις από υποθήκες και προσημειώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, και σε αυτή της Ελευθεροτυπίας, τα ποσά εξαντλούνταν για την κάλυψη των οφειλομένων προς εργαζόμενους και ταμεία. Με τις τράπεζες, οι απαιτήσεις των οποίων στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας ανέρχονται σε περίπου 50 εκατ. ευρώ, να μην λαμβάνουν τίποτα.
Το υπέρ-προνόμιο υπέρ των εργαζομένων, όπως και η κατανομή με βάση τον κανόνα 1/3-2/3, καταργήθηκαν με το νόμο ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015.
Στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας, οι τράπεζες προχώρησαν στην ανακοπή του πίνακα διανομής, υποστηρίζοντας πως η διανομή θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί με βάση το νόμο που ισχύει κατά το χρόνο σύνταξης του πίνακα κατάταξης, και όχι από το νόμο που ίσχυε κατά το χρόνο κήρυξης της εταιρείας σε πτώχευση. Όπως αναφέρουν, η στάση τους εδράζεται, μεταξύ άλλων, και σε αποφάσεις του Αρείου Πάγου οι οποίες κατά το παρελθόν έχουν κρίνει παρόμοια ζητήματα. Η υπόθεση περιπλέκεται, δεδομένου πως παρά τη νομολογία του Αρείου Πάγου, στις χαμηλότερες βαθμίδες της Δικαιοσύνης οι αποφάσεις των Δικαστηρίων είναι αντιφατικές. Ένα εφετείο έχει κρίνει ότι η διανομή των ποσών του πλειστηριασμού θα πρέπει να γίνει με το νόμο που ισχύει σήμερα ενώ ένα άλλο εφετείο αποφάσισε ότι η διανομή θα πρέπει να γίνει με τον νόμο που ίσχυε κατά το χρόνο κήρυξης της επιχείρησης σε πτώχευση.
Αυτή η «γκρίζα ζώνη» είναι, όπως σημειώνουν νομικοί του τραπεζικού χώρου, που καθιστά μονόδρομο τη λύση του ζητήματος από τα αρμόδια Δικαστήρια, δηλαδή από τον Άρειο Πάγο. Προσθέτουν, επίσης, πως σε νομικά ζητήματα η μη διεκδίκηση ή η παραίτηση από τη διεκδίκηση των συμφερόντων του κάθε τραπεζικού ιδρύματος, ειδικά όταν εκτιμάται ότι η νομική αυτή προσπάθεια μπορεί να είναι επιτυχής, θα δημιουργούσε σοβαρά ζητήματα ευθυνών σε βάρος των συλλογικών οργάνων των τραπεζών, που είναι και τα μόνα που λαμβάνουν τις σχετικές αποφάσεις. Ως προς το τι θα πράξουν εάν ο Άρειος Πάγος γνωμοδοτήσει διαφορετικά και δικαιώσει τους εργαζόμενους, υπογραμμίζουν ότι είναι αυτονόητη η άμεση πειθαρχία στην νομοθεσία ειδικά όταν πρόκειται για ένα ζήτημα με κοινωνικό αντίκτυπο καθώς αφορά μεγάλο αριθμό εργαζομένων.