Η δημιουργία μιας νομοπαρασκευαστικής επιτροπής με αρμοδιότητα την εξεύρεση του βέλτιστου μοντέλου συνεργασίας Δημοσίου και ιδιωτικών εταιρειών για την αναβάθμιση της ασφάλισης της γεωργικής παραγωγής βρίσκεται, σύμφωνα με πληροφορίες του busisnessdaily.gr, στις προτεραιότητες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Αναλυτικότερα, στο πλαίσιο της εκφρασμένης πρόθεσης της ηγεσίας του ΥπΑΑΤ, για δημιουργία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου γεωργικής ασφάλισης που θα περιλαμβάνει τόσο τις παροχές του αρμόδιου οργανισμού Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων όσο και την επιπλέον συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, ο αρμόδιος Υπουργός Μ. Βορίδης έχει ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με ασφαλιστικές εταιρείες.
Στο πλαίσιο αυτό, λίγο πριν τα Χριστούγεννα στην Πλατεία Βάθη βρέθηκαν εκπρόσωποι της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος, οι οποίοι έθεσαν στον Υπουργό την πρόταση για την σύσταση Επιτροπής η οποία θα απαρτίζεται από μέλη του ΕΛΓΑ, της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, Συμβούλων του Υπουργείου προκειμένου να γίνει μια συγκεκριμένη εισήγηση για το πώς μπορεί να «τρέξει» το project της αναβάθμισης της εγχώριας γεωργικής ασφάλισης.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο κ. Βορίδης εμφανίστηκε θετικά διακείμενος σε αυτή την πρόταση εκφράζοντας μάλιστα την επιθυμία η όποια εισήγηση να παραδοθεί μέχρι τον Ιούλιο.
Ωστόσο κατά την συζήτηση και οι δύο πλευρές έθεσαν τους δικούς τους όρους του παιχνιδιού. Συγκεκριμένα, η ηγεσία του υπουργείου επιθυμεί να μην υπάρξει επιπλέον επιβάρυνση ασφαλίστρου. Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία κατ’ έτος και κατά προϊόν η ειδική ασφαλιστική εισφορά ανέρχεται σε 4% επί της ασφαλιζόμενης αξίας της φυτικής παραγωγής. Η ασφαλιζόμενη αξία ανά προϊόν και ανά στρέμμα για κάθε νομό υπολογίζεται με βάση τη μέση παραγωγή ανά Νομό (κιλά/στρέμμα) και τη μέση τιμή (€/κιλό) την πενταετία αναφοράς.
Το ζητούμενο για τον υπουργό βρίσκεται στην δυνατότητα να υπάρξει ένας εξορθολογισμός ασφαλίστρου και καλύψεων στην κατεύθυνση της πιο δίκαιης καταβολής των αποζημιώσεων. Παράλληλα, επιδίωξη είναι ο μηχανισμός αποζημιώσεων να καταστεί ικανός να καταβάλει άμεσα τα προβλεπόμενα στους παραγωγούς που έχουν υποστεί ζημιές, άρα να υποστηρίζει ένα αμεσότερο σύστημα πραγμάτωσης της αξιολόγησης των ζημιών.
Στόχος είναι να υπάρξει ένας ολοκληρωμένος επανασχεδιασμός και όχι λύσεις εμβαλωματικές προκειμένου και οι αγρότες να απολαμβάνουν στο έπακρον τον ανταποδοτικό του χαρακτήρα, και η αγροτική παραγωγή να προστατεύεται, και ο κρατικός προϋπολογισμός να μην επιβαρύνεται.
Από πλευράς των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, η όποια επιπλέον συμμετοχή τους στην γεωργική ασφάλιση (σ.σ.: με βάση το ισχύον καθεστώς λειτουργίας του ΕΛΓΑ, δίνεται η δυνατότητα στους παραγωγούς που επιθυμούν να προχωρήσουν σε συμφωνίες με ιδιωτικές εταιρείες για επιπλέον καλύψεις – πέραν δηλαδή του κορμού των παροχών που προσφέρει ο ΕΛΓΑ) πρέπει να βασίζεται σε σωστό επιμερισμό των κινδύνων ώστε να μη καταστεί ζημιογόνα δραστηριότητα για τις επιχειρήσεις.
Να επισημανθεί ότι σήμερα εκτιμάται ότι κατά μέσο όροι οι ετήσιες αποζημιώσεις που καλείται να καταβάλει ο ΕΛΓΑ ανέρχονται σε 200 - 210 εκατ. ευρώ, όταν στο «κουμπαρά» του οργανισμού συγκεντρώνονται μέσω της εισφοράς ασφαλίστρων για την υποχρεωτική ασφάλιση, περί τα 170 εκατ. ευρώ.
Οι διεθνείς πρακτικές
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε διεθνές επίπεδο οι πρακτικές γεωργικής ασφάλισης που χρησιμοποιούνται είναι ποικίλες. Σύμφωνα με τον Καθηγητή Ασφαλιστικής Επιστήμης Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Μιλτιάδη Νεκτάριο «στις αγορές της Ελλάδας, της Ινδίας, του Ιράν και του Καναδά ουσιαστικός ασφαλιστής και αντασφαλιστής είναι το κράτος.
Πλήρως ελεύθερη οργάνωση των αγροτικών ασφαλίσεων διαθέτουν οι: Αργεντινή, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νέα Ζηλανδία. Στις περιπτώσεις αυτές, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες λειτουργούν χωρίς περιορισμούς στην αξιολόγηση και τιμολόγηση των κινδύνων και αντασφαλίζονται στη διεθνή αγορά.
Σε ο,τι αφορά στα μοντέλα ΣΔΙΤ, υπάρχουν τρεις κατηγορίες: στη πρώτη ανήκουν οι χώρες που έχουν οργανώσει συνασφαλιστικά σχήματα, στα οποία τον κύριο λόγο έχει συνήθως ένας κρατικός ασφαλιστικός οργανισμός και συμμετέχουν ελεύθερα όσες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες το επιθυμούν. Τα ασφαλιστήρια και η τιμολόγηση των κινδύνων είναι ενιαία. Το κράτος επιδοτεί το μεγαλύτερο μέρος του ασφαλίστρου, ενώ ο κρατικός οργανισμός έχει την τελική ευθύνη των αποζημιώσεων. Τέτοια σχήματα διαθέτουν η Ισπανία, η Τουρκία και η Κίνα.
Η δεύτερη κατηγορία ΣΔΙΤ έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ και την Πορτογαλία, όπου οι ασφαλιστικές εταιρείες ανταγωνίζονται ελεύθερα μεταξύ τους, αλλά τα ασφαλιστήρια και τα ασφάλιστρα ελέγχονται από το κράτος. Η επιδότηση του ασφαλίστρου προϋποθέτει ότι η ασφαλιστική εταιρεία δεν κάνει διάκριση των κινδύνων.
Η τρίτη κατηγορία βασίζεται σε μια ευέλικτη συνεργασία του κράτους με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν τους κινδύνους χωρίς περιορισμούς και να ορίζουν τα ασφάλιστρα. Το κράτος διατηρεί το δικαίωμα να εγκρίνει την επιδότηση των ασφαλίστρων. Τέτοια σχήματα έχουν οργανωθεί στις εξής χώρες: Βραζιλία, Χιλή, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Μεξικό».