Μα, γιατί έπρεπε να φτάσουν στο -99.97% οι μετοχές των τραπεζών για να συζητήσουμε σοβαρά για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων;
Η απλή απάντηση είναι, διότι έτσι λειτουργεί η χώρα. Έτσι ξέρουμε να λειτουργούμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα.
Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης η Ελλάδα επέδειξε ένα αξιοσημείωτο, ας πούμε, ταλέντο: από όλες τις εναλλακτικές διαδρομές και επιλογές που είχε, διάλεγε πάντα την πολύ χειρότερη.
Οι εκλογές του 2009, όταν η χώρα βάδιζε με ταχύτητα προς το αδιέξοδο της χρεοκοπίας, έγινε με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».
Όταν επιτέλους η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μετά από μήνες καθυστερήσεων και κακών επιλογών, συνειδητοποίησε το πρόβλημα και προχώρησε στη λήψη μέτρων βρέθηκε αντιμέτωπη με το πανίσχυρο αντιμνημονιακό μέτωπο. Ακολουθήσαμε το πρώτο αντιμνημονιακό μονοπάτι που άνοιξε ο Αντώνης Σαμαρας και όταν αυτός αργότερα προσγειώθηκε ανώμαλα στην πραγματικότητα, το 2012, συνεχίσαμε ακλόνητοι στην επόμενη αντιμνημονιακή διαδρομή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Χρειάστηκαν 6 χρόνια και 3 μνημόνια προκειμένου το πολιτικό σύστημα και οι πολίτες να καταλάβουμε ότι «δεν θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν» και να αφήσουμε πίσω τις αυταπάτες. Έπρεπε σχεδόν να διαλύσουμε τη χώρα για να προχωρήσουμε μπροστά.
Κάπως έτσι γίνεται και με τις τράπεζες.
(Πρώτη δημοσίευση Economistas)
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
