H τηλεργασία φαίνεται πώς αρχίζει να «ριζώνει» και είναι πολλοί οι εργοδότες που έχουν αρχίσει να κοιτούν προς μία μόνιμη καθιέρωση αν όχι της τηλεργασίας, έστω νέων ευέλικτων σχημάτων εργασίας. Μέχρι στιγμής, αρκετές έρευνες έχουν αποπειραθεί να αποτυπώσουν το οικονομικό κόστος για τους εργοδότες ή την οικονομία γενικότερα από μία τέτοια μεταβολή. Έρευνες έχουν για παράδειγμα εξετάσει πόσο θα κοστίσει στους λογαριασμούς στις εταιρείες καυσίμων κίνησης μία σταθερή μικρότερη κινητικότητα των εργαζομένων. Τώρα, μία νέα έρευνα στις ΗΠΑ επιχειρεί να δείξει πόσο είναι το κρυφό κόστος για τους ίδιους τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε καθεστώς τηλεργασίας.
Σύμφωνα με το Bloomberg, φαίνεται πώς οι εργαζόμενοι σε τηλεργασία τείνουν να αυξάνουν τις δικές τους δαπάνες – και κυρίως τείνουν να χρειάζονται μεγαλύτερα διαμερίσματα.
Είναι ενδεικτικό, σύμφωνα με τη μελέτη που έγινε στις ΗΠΑ και δημοσιεύει το πρακτορείο ότι από το 2013 και έως το 2017, τα νοικοκυριά με τουλάχιστον έναν ενήλικα που εργάζονταν από το σπίτι ξόδεψαν περισσότερα χρήματα για τη στέγαση, κατά μέσο όρο, από αυτά που όλοι εργάζονταν έξω από το σπίτι: Οι ενοικιαστές σε τηλεργασία ξόδεψαν μεταξύ 6,5% και 7,4% περισσότερο από τους εισόδημα το μήνα, και οι ιδιοκτήτες σπιτιού που εργάζονταν εξ αποστάσεως είχαν φόρους που ήταν από 8,4% έως 9,8% μεγαλύτεροι από εκείνους που δούλευαν στο χώρο εργασίας τους.
Η μελέτη αποτελεί μία «φωτογραφία» του κόσμου την προ-κορονοϊού περίοδο, όταν μόνο το 3% των εργαζομένων στις ΗΠΑ βρίσκονταν σε τηλεργασία. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020, ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί κατά περίπου 8% και μέχρι τον Μάιο, έφτανε περίπου το 35% των εργαζομένων των ΗΠΑ. Το πόσοι θα επιστρέψουν τελικά στο γραφείο παραμένει ακόμα θέμα συζήτησης. Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους από απόσταση λένε ότι θα θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν μετά τη λήξη της πανδημίας. Μια έρευνα του Δεκεμβρίου από την Upwork προέβλεπε ότι το 27% των εργαζομένων στις ΗΠΑ θα εξακολουθούσε να είναι σε μεγάλο βαθμό σε καθεστώς τηλεργασίας μέχρι το τέλος του 2021.
Οι συντάκτες της μελέτης προβλέπουν μια πιο μέτρια μετατόπιση προς την απομακρυσμένη εργασία μετά την πανδημία, με το 10% των εργαζομένων να υιοθετούν τελικά την τηλεργασία. Μια τέτοια μετάβαση θα μεταφράζεται σε 15 δισ. δολ. επιπλέον κόστος στέγασης ετησίως. Αυτό δεν υπολογίζει όλα τα «παράπλευρα» έξοδα που μπορεί να καλύψουν οι απομακρυσμένοι εργαζόμενοι, όπως για νέο εξοπλισμό, σνακ, γραφεία και εργονομικές καρέκλες, τα οποία η μελέτη δεν συμπεριέλαβε στην ανάλυσή τους.
«Μερικά από τα αντισταθμιστικά κόστη μπορεί να αμβλύνουν λίγο τον ενθουσιασμό για απομακρυσμένη εργασία, όταν οι άνθρωποι βλέπουν τις τιμές στα προάστια -όπου μπορούν πραγματικά να πάρουν ένα σπίτι όπου είναι εφικτή η απομακρυσμένη εργασία- να έχουν αυξηθεί κατά 20% χρόνο με το χρόνο», δήλωσε ο Κρίστροφερ Στάντον, αναπληρωτής καθηγητής του Χάρβαρντ και ένας εκ των συντακτών της μελέτης.
Το επιπλέον κόστος στέγασης δεν θα είναι πρόβλημα βέβαια για τους υψηλά αμειβόμενους. «Όποιος βρίσκεται σε καθεστώς τηλεργασίας σε ένα μικρό διαμέρισμα θα σας πει ότι δεν είναι πολύ ευχάριστο», δηλώνει ο Στάντον που ξεκίνησε αυτή τη μελέτη προσπαθώντας να καταλάβει ποιες πόλεις προσέλκυαν απομακρυσμένους εργαζόμενους πριν από την πανδημία και γιατί. Τελικά εντόπισε ένα μοτίβο: Δεν μπορούν όλοι να νοικιάσουν έναν επιπλέον χώρο εργασίας -ή ένα διαμέρισμα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως γραφείο ακόμη κι αν αυτό σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει ότι δεν μπορούν να αποφύγουν τις μεγάλες αποστάσεις στις μετακινήσεις καθημερινά. Οι εργαζόμενοι με υψηλότερο εισόδημα υπερεκπροσωπούνταν στην ομάδα εργασίας από σπίτι και επομένως στη μελέτη. Αυτοί οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν μεγαλύτερα σπίτια ούτως ή άλλως, ανεξάρτητα από το αν είχαν γραφείο για να ξεφύγουν.
Η μελέτη προσπάθησε να ελέγξει αυτές τις μεταβλητές συγκρίνοντας απομακρυσμένους και μη απομακρυσμένους εργαζομένους που ήταν παρόμοιας ηλικίας και διέθεταν παρόμοια επίπεδα εισοδήματος και παρόμοια δομή νοικοκυριού. Το συμπέρασμα ήταν ότι οι εργαζόμενοι σε τηλεργασία συνέχισαν να πληρώνουν περισσότερα για στέγαση.
Η μελέτη ωστόσο εξέτασε την περίπτωση των εργαζομένων σε τηλεργασία που δεν κινήθηκαν σε άλλες περιοχές ή πόλεις όπου τα ενοίκια ή οι τιμές των σπιτιών ήταν πιο οικονομικές. Ωστόσο μία τέτοια εξέλιξη θα πρέπει πρώτα να είναι σαφές άν και πόση φυσική παρουσία θα χρειαστεί να έχει στην εταιρεία που εργάζεται κανείς. Μια ανάλυση του San Francisco Chronicle έδειξε ότι η πλειοψηφία των πολιτών του Σαν Φανκίσκο που έφυγαν από την πόλη κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν μετακόμισαν στη Φλόριντα ή στο Τέξας, αλλά σε μια άλλη επαρχία της ίδιας Πολιτείας. Μια έκθεση της Zumper που ανέλυσε τις εθνικές αλλαγές τιμών ενοικίων κατέληξε σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα, με τις «φθηνότερες, γειτονικές πόλεις» να φαίνονται να ότι έγιναν οι προορισμοί του 2020. Όπου κι αν ζουν, οι απομακρυσμένοι εργαζόμενοι ενδέχεται να ξοδεύουν λιγότερα για τη μεταφορά από ό,τι αν μετακινούνταν καθημερινά.
Το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποιος θα καλύψει τα πρόσθετα έξοδα στέγασης ύψους 15 δισ. δολ. που πρέπει να καλύψουν οι εργαζόμενοι εάν βρεθούν σε μόνιμο καθεστώς τηλεργασίας;
Αν και τα εμπορικά ενοίκια μειώνονται σε πολλές πόλεις, είναι ακόμα πολύ νωρίς για να δούμε πώς μια μακροχρόνια εγκατάλειψη γραφείων μπορεί να αλλάξει αυτό το τοπίο αμοιβών και κόστους στέγασης. Μέχρι στιγμής, εκτός από την προσφορά μπόνους για την αντιστάθμιση των αναβαθμίσεων στο σπίτι-γραφείο, οι εργοδότες δεν φαίνεται να έχουν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την αύξηση των μισθών ώστε να αντικατοπτρίζουν τα χαμηλότερα έξοδα γραφείου τους. Μάλιστα, αρκετές εταιρείες τεχνολογίας ακολουθούν την αντίθετη προσέγγιση, ανακοινώνοντας μειώσεις μισθών για υπαλλήλους που επιλέγουν να μετακινηθούν σε πόλεις χαμηλότερου κόστους.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
