Η αναβολή από την Eurobank, το στοίχημα του ΧΑ και τα κρατικά αυθαίρετα

13 Νοε 2019 06:30

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.

Ο Επίμονος Κηπουρός, σκαλίζει, ψάχνει και αναζητά ενδιαφέροντα σημεία από τον κόσμο των επιχειρήσεων, των αγορών, της οικονομίας και της πολιτικής.

Κάποιοι λένε ότι ο Ηρακλής ίσως ήταν η αφορμή. Ο λόγος για την μη λήψη απόφασης από το Δ.Σ. της Eurobank για την επιλογή επενδυτή για το Project Cairo (η μεγάλη τιτλοποίηση 7,4 δισ. ευρώ) και το Project Europe (πώληση έως του 80% της εταιρίας διαχείρισης απαιτήσεων FPS). Μπορεί η διαπραγμάτευση με την Pimco να μην πήγε όπως θα περίμενε η Eurobank, όταν ανακοίνωσε με πολλές προσδοκίες το deal το περασμένο καλοκαίρι, και πολλοί στο εσωτερικό της τράπεζας να μην είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την περιπέτεια της αποκλειστικής διαπραγμάτευσης, ωστόσο δεν είναι εύκολη η απόφαση για μια τόσο θεαματική ανατροπή.
Πολύ περισσότερο που, όπως αναφέρουν πηγές κοντά στη Eurobank, οι δυο προσφορές είναι κοντά σε ότι αφορά το τίμημα. Θυμίζω ότι η Pimco είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεσμικούς επενδυτές παγκοσμίως, ενώ συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων μετόχων της Eurobank με ποσοστό άνω του 5%. Έτσι η αναβολή της απόφασης μέχρι την ψήφιση του «Ηρακλή» μπορεί να βοηθά ώστε να ζυγιστούν κάποια πράγματα καλύτερα.
Ένα τριπλό στοίχημα θα πρέπει να κερδίσει η ελληνική κεφαλαιαγορά. Όπως σημείωσε χθες ο πρόεδρος του Χρηματιστηρίου Αθηνών Γεώργιος Χαντζηνικολάου στην εκδήλωση παρουσίασης μελέτης του ΙΟΒΕ για την ενίσχυση της αποταμίευσης και της κεφαλαιαγοράς θα πρέπει πρώτων η ελληνική αγορά να εμπλουτιστεί με νέο αίμα δυναμικών εισηγμένων εταιριών, νέας γενιάς, που να είναι ελκυστικές για επένδυση, να μπορέσει να κινητοποιήσει αποταμιευτικούς πόρους και να δημιουργηθούν επενδυτικά προϊόντα που να συνδυάζουν τα παραπάνω. Και για να γίνει αυτό απαιτούνται κίνητρα, κάτι που έχει γίνει από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Δύσκολο στοίχημα ειδικά σε μια χώρα που κάνει τα εύκολα (και αυτονόητα σε όλο τον κόσμο), δύσκολα.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό Δημόσιο στην προσπάθεια αξιοποίησης της περιουσίας του είναι ότι όταν έχτιζε δεν... εκδίδονταν άδειες. Οπότε τώρα δεν μπορεί να μεταβιβάσει ακίνητα τα οποία έχουν αυθαίρετα χτίσματα (του δημοσίου...) ενώ η διαδικασία νομιμοποίησής τους είναι χρονοβόρα και πολύπλοκη. Πιο ταιριαστό πρόβλημα για ένα χαοτικό κράτος, σαν το ελληνικό, δεν νομίζω να υπάρχει.
Με όλα αυτά τα προβλήματα και την γνωστή αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης είναι πραγματικά άξιο απορίας πως η κυβέρνηση δεν αγχώνεται με το πως θα ανταποκριθεί σε όλες αυτές τις πολύ μεγάλες προσδοκίες που έχουν σχηματιστεί (και που φυσικά η ίδια υποδαυλίζει με κάθε ευκαιρία).
Όπως διάβασα χθες σε ανάλυση του BusinessDaily, «το έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή οι δαπάνες για συντάξεις και υγεία, διαμορφώθηκε στο διάστημα 1994 – 2009 στα 89 δις. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 30% του συνολικού χρέους της χώρας». Κατά τα άλλα το PSI ήταν αυτό που κατέστρεψε τα Ταμεία...
Με λίγα λόγια, οι κυβερνήσεις έβαζαν τα ασφαλιστικά ταμεία να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, με λεφτά που προορίζονταν για την κάλυψη μακροπρόθεσμων συνταξιοδοτικών παροχών, και με τη ρευστότητα προχωρούσαν σε βραχυπρόθεσμες παροχές μικροπολιτικού χαρακτήρα: συνταξιούχοι ετών 45, εφάπαξ - τζακπότ και συντάξεις μεγαλύτερες από τους μισθούς που λάμβαναν ως εργαζόμενοι. Στην ορολογία της οικονομικής απάτης, αυτό θα το λέγαμε «αεροπλάνακι» ή «πυραμιδικό» σχήμα, που λειτουργεί με τον ακόλουθο βασικό κανόνα: οι παλιοί επενδυτές πληρώνονται την απόδοσή τους από τα λεφτά των νέων. Μέχρι να εξαντληθούν οι νέοι και να έλθει η κατάρρευση...
Δεν βγαίνουν τα κουκιά στο οργανωμένο λιανεμπόριο ακόμη και για μεσαίες αλυσίδες σούπερ μάρκετ που έχουν κινηθεί συνετά ως τώρα. Τα περιθώρια κέρδους στον κλάδο έχουν πέσει πολύ κοντά στο μηδέν (περίπου 0,80% ήταν το 2018), ο τζίρος αυξάνεται με αργούς ρυθμούς, οι τιμές βρίσκονται σταθερά υπό πίεση και, όπως μαθαίνω, υπάρχουν αλυσίδες που δεν αντέχουν να μείνουν άλλο στην κούρσα και αναζητούν έναν ισχυρό αγοραστή. Η αλυσίδα που δέχεται τις κρούσεις είναι μεγάλη, κερδοφόρα και με ισχυρό ξένο μέτοχο. Να δούμε, λοιπόν, αν θα έχουμε... γάμους.