Δέκα χρόνια πριν, στις 25 Ιανουαρίου 2015 σημειώθηκε πολιτικός σεισμός στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, που πριν την κρίση πάλευε να πιάσει το όριο εισόδου στη Βουλή, να αποσπά το 36,34% εκλέγοντας 149 βουλευτές, ανοίγοντας το δρόμο για το σχηματισμό κυβέρνησης «πρώτης φοράς αριστεράς».
Η πρώτη φορά αριστερά που έφερε τα πανω κατω στην Ελλάδα, προκάλεσε μεγάλη αμηχανία και στην Ευρώπη, καθώς οι προεκλογικές διακηρύξεις του Αλέξη Τσίπρα χαρακτηρίζονταν από τόσο επιθετική και ακραία ρητορική που δεν άφηναν περιθώρια συγκλίσεων και αμοιβαίων υποχωρήσεων για μια κοινά αποδεκτή λύση.
Ο εκλογικός θρίαμβος Τσίπρα βέβαια δεν ήρθε ξαφνικά. Γεννήθηκε και τράφηκε από την κρίση και την χρεοκοπία του 2010, τα μνημόνια διάσωσης και τις χωρίς προηγούμενο σε καιρό ειρήνης οικονομικές επιπτώσεις. Βάση για τη γιγάντωση του αντιμνημονιακού μετώπου αποτέλεσαν οι βαθιές ιστορικές ρίζες του διχασμού της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού: Βενιζελικοί – βασιλικοί, δημοκράτες – μοναρχικοί, εμφύλιος, αριστερά – δεξιά.
Το πολιτικό σύστημα προσέγγιζε -και συνεχίζει- τα προβλήματα συγκρουσιακά, με πλήρη άρνηση συνεννόησης για την επίτευξη συναινέσεων μέσω αμοιβαίων υποχωρήσεων για την επίτευξη συμβιβαστικών λύσεων.
Η λογική του «ή μαζί μας ή εναντίον μας», όπως ωμά το έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στις προεκλογικές του ομιλίες το 2014, αποτελεί εν πολλοίς τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων στην Ελλάδα.
Η άνοδος Τσίπρα με χορηγία... Σαμαρά
Ο αδιανόητος θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί δίχως την επιθετική αμφισβήτηση των συμφωνιών διάσωσης της Ελλάδας από τον Αντώνη Σαμαρά το 2010, πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος δημιούργησε ελπίδες και προσδοκίες ότι υπήρχαν λύσεις χωρίς μνημόνια και ότι τα μνημόνια αποτελούσαν καταστροφή για την Ελλάδα.
Μιλώντας στη Βουλή τον Μάιο του 2010, ο Αντώνης Σαμαράς σημείωνε ότι η πολιτική της κυβέρνησης «οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, καταστρεπτικό για την οικονομία». «Εσείς εδώ προτείνετε ένα φάρμακο σε δοσολογία που κινδυνεύει να σκοτώσει τον ασθενή και αυτό σας το επισημαίνουμε και δεν μπορούμε να το ανεχτούμε».
Αντιδρώντας στην έντονη κριτική για την αντιμνημονιακή στάση της ΝΔ, ο κ. Σαμαράς σημείωσε ότι αν η κυβέρνηση πιστεύει στα μέτρα δεν χρειάζεται την συγκατάθεση της αντιπολίτευσης. «Αν πάλι δεν πιστεύεται στα μέτρα που προτείνεται σήμερα τότε δεν ψάχνετε για στήριξη, αλλά για συνενόχους στην καταστροφή και εμείς συνένοχοί σας δεν πρόκειται να γίνουμε».
Μάλιστα ο κ. Σαμαράς επέβαλε κομματική πειθαρχία για την καταψήφιση τότε του μνημονίου και διέγραψε την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία υπερψήφισε τη συμφωνία της χώρας με τους δανειστές.
Τον Ιούλιο του 2010 σε ομιλία του στο Ζάππειο με τίτλο «Στρατηγική Ελπίδας για την Έξοδο από την Κρίση», ο Σαμαράς παρουσίασε το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας, έναν «άλλο δρόμο» για να απαλλαγεί η χώρα από το μνημόνιο ένα φάρμακο, όπως έλεγε, «πιο επικίνδυνο από την ίδια την ασθένεια». Το εναλλακτικό σχέδιο της ΝΔ περιλάμβανε κυρίως παροχές: μείωση των φόρων και ενίσχυση της ανάπτυξης, αποκατάσταση των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων, περιστολή δαπανών όπου εντοπίζονταν σπατάλες και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Μια πιο light εκδοχή του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σαμαράς δέχθηκε έντονη κριτική και από το εσωτερικό και από τους Ευρωπαίους εταίρους. Αποκρούοντας την έντονη κριτική, ειδικά από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα του οποίου η ΝΔ ήταν μέλος, για την αντίθεσή του στη συμφωνία Ελλάδας – ΕΕ ο Σαμαράς τόνιζε: «Να συναινέσω σε τι; Σε αυτό που διαφωνώ; Σε αυτό που διαλύει τη χώρα μου; Σε αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη ύφεση από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα; Στο λάθος; Πού το βρήκαν ότι έχω υποχρέωση προσχώρησης στο λάθος; Αυτοί έχουν υποχρέωση να διορθώσουν το λάθος τους».
Πολύ φυσιολογικά, όταν ο Σαμαράς αναγκάστηκε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα λίγους μήνες μετά, το αντιμνημονιακό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, που τόσο ευκαιριακά δημιούργησε ο Αντ. Σαμαράς, σκόρπισε. Οι εκλογές του Μαΐου 2012, τις οποίες εν πολλοίς προκάλεσε ο κ. Σαμαράς, αποτέλεσαν σοκ και δέος, με τη ΝΔ να καταγράφει την μικρότερη εκλογική επίδοση στην ιστορία της: μόλις το 18,9% των ψήφων. Ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ που εκτινάχθηκε στο 16,8%, το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε στο 13,2%, ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ το 10,6% (ουσιαστικά το ακραία αντιμνημονιακό κομμάτι της ΝΔ), το ΚΚΕ το 8,5%, τη Χρυσή Αυγή το 7% και τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ) στο 6,1%.
Σχεδόν 3 χρόνια μετά Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος με μια αγκαλιά θα σφράγιζαν την κυβερνητική συμφωνία των δυο αντιμνημονιακών κομμάτων, με τον σχηματισμό κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015.
Η πορεία προς τον θρίαμβο: «Σκίζουμε τα μνημόνια - διαγράφουμε τα χρέη»
Ο αγώνας του Σύριζα για την ανατροπή της «βαρβαρότητας των μνημονίων» ήταν ασταμάτητος, ασυγκράτητος και ξεχείλιζε βεβαιότητες: τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτω από τη διακυβέρνησή του. Ο Τσίπρας υιοθέτησε τον ηθικολογικό λόγο και την μάχη εναντίον της διαπλοκής στο πρότυπο του Κώστα Καραμανλή και παράλληλα επέμεινε σε μια νέα εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν» στο πρότυπο του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και του Σαμαρά πριν γίνει πρωθυπουργός.
Κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Σαμαρά στις 8 Ιουλίου 2012 ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας τόνιζε στην ομιλία του στη Βουλή: «Θα είμαστε λοιπόν κάθε στιγμή μέσα, αλλά κυρίως έξω από τη Βουλή, δίπλα στους πολίτες, στα δίκτυα αλληλεγγύης, στα δίκτυα αντίστασης! Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω! Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς δεν θα συναινέσει σ’ αυτό το πολιτικό έγκλημα! Είστε η τελευταία στάση του μνημονίου στην κυβέρνηση του τόπου!»
Τέσσερις μήνες μετά, μιλώντας στη Βουλή στη συνεδρίαση για την έγκριση του νέου αναθεωρημένου Μνημονίου, ο Τσίπρας υπογράμμισε ότι η λογική κάνουμε ό,τι ζητούν οι δανειστές γιατί αλλιώς θα μας πετάξουν εκτός ευρωζώνης είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Διότι όπως ανέλυε «στην ευρωζώνη δεν µας κρατάνε από φιλανθρωπία, αλλά από ανάγκη. Δεν έχει µόνο η Ελλάδα ανάγκη την Ευρώπη. Έχει και η Ευρώπη ανάγκη την Ελλάδα». «Η Ελλάδα», τόνιζε, «είναι μια χώρα µε ανεξάντλητη γεωπολιτική δυναμική, την οποία δεν πρέπει να εξαντλήσουμε παραδίδοντας την χώρα ενέχυρο στους δανειστές», ενώ υπογράμμιζε «το δυσανάλογο κόστος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την συνακόλουθη κατάρρευση από το ντόμινο τον ευρωπαϊκό νότο όλης της Ευρωζώνης»
Ο Τσίπρας κατηγόρησε τον Σαμαρά ότι δεν είναι ευρωπαϊστής αλλά «μερκελιστής», ότι μετατρέπει τη χώρα σε «αποικία χρέους» και, πιστός στην ελληνική πολιτική παράδοση, ζήτησε νέες εκλογές, ούτε πέντε μήνες μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση. «Θα ζητήσουμε εκλογές και ο λαός θα επιβάλει εκλογές για να σωθεί η χώρα, για να σωθεί ο τόπος». «Εάν συνεχίστε να κυβερνάτε, αυτός ο τόπος κινδυνεύει».
Ακριβώς ένα χρόνο μετά, το Νοέμβριο του 2013, σε συζήτηση στη Βουλή, για την Πρόταση Δυσπιστίας που κατέθεσε ο Σύριζα, ο Τσίπρας υπογράμμιζε: «Δεν βρίσκουμε λόγια για να περιγράψουμε την εθνική τραγωδία που βιώνει ο λαός µας, το κοινωνικό ολοκαύτωμα που συνεπάγεται η απαρέγκλιτη εφαρμογή των καταστροφικών μέτρων του μνημονίου εδώ και τρία χρόνια»…«Η πολιτική σας έχει οδηγήσει τη χώρα σε µία ανείπωτη καταστροφή».
Ο Τσίπρας σημείωσε ότι η συνέχεια του λάθους με την τρόικα «συνιστά συνειδητή εγκληματική πράξη κατά της πατρίδας και του λαού μας που βυθίζεται στην ανθρωπιστική κρίση», ζήτησε από την κυβέρνηση «να σταματήσετε να ποτίζετε με δηλητήριο την οικονομία και το λαό» και υποσχέθηκε μια νέα κυβέρνηση, μέσω εκλογών, «μια Κυβέρνηση που θα πράξει το αυτονόητο, κατ’ εντολή του λαού. Θα ακυρώσει όλους τους μνημονιακούς νόμους και θα ψηφίσει νέους νόμους, που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
Στις 7 Δεκεμβρίου 2013, στη συζήτηση στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2014, ο Τσίπρας έλεγε: «Σήμερα, συζητάμε για εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, στην πείνα και στην απελπισία, για ζωές που σβήνουν στο σκοτάδι, µε κομμένο το ρεύμα της ύπαρξής τους, για ανθρώπους που πεθαίνουν»…«η χώρα βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση». Σημείωσε ότι υπάρχουν δυο επιλογές ο δρόμος του μνημονίου που είναι ο «εύκολος δρόμος της υποταγής του αργού βασανιστικού θανάτου», και ο άλλος «είναι ο δρόμος της σύγκρουσης και της άρνησης, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο δρόμος της ανάκαμψης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε ένα «εναλλακτικό πρόγραμμα» που στηρίζονταν σε τρεις πυλώνες: τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Εν πολλοίς το πρόγραμμα υπόσχονταν «νέα σεισάχθεια» και «κούρεμα» των οφειλών των νοικοκυριών στις τράπεζες, ελαφρύνσεις φόρων καθώς επίσης και τερματισμό της λιτότητας μέσω της διαγραφής του χρέους.
Ολοκλήρωσε την ομιλία του «διαβεβαιώνοντας κάθε πολίτη αυτού του τόπου», ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, «θα διώξει την τρόικα, ανοίγοντας νέους δρόμους ελπίδας για τη χώρα και το λαό».
Με την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να φθείρεται υπό το βάρος των δυσβάσταχτων μέτρων, έναν Σαμαρά βαριά τραυματισμένο από τους προηγούμενους τυχοδιωκτισμούς και τους πολίτες σε πλήρη σύγχυση από τις απανωτές, δίχως τέλος, φορο-επιδρομές είχε έρθει η σειρά του Σύριζα να αρπάξει από τα μαλλιά την χρυσή ευκαιρία που παρουσιάζονταν για να ανέλθει στην εξουσία.
Η παρένθεση του 2014 και η εργαλειοποίηση της εκλογής Προέδρου
Το 2014, μετά από μεγάλο διάστημα πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας, και αφού προηγήθηκαν πολλά σκληρά μέτρα η οικονομία σταθεροποιήθηκε και άρχισε να εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης. Το ΑΕΠ σημείωσε μικρή αύξηση μετά από 6 χρόνια πτώσης, η ανεργία μειώθηκε. Κάτι άρχισε να αλλάζει για την οικονομία και τη χώρα, όπως θα δούμε αναλυτικότερα παρακάτω.
Όμως, ακριβώς όπως ο Παπανδρέου γύρισε την πλάτη στον Καραμανλή το 2009, έχοντας στο νου του την εξουσία και την πρωθυπουργία, ακριβώς όπως ο Σαμαράς απέρριψε κάθε συνεργασία με τον Παπανδρέου και ανυπόμονα οδήγησε τη χώρα σε εκλογές το 2012 για να γίνει πρωθυπουργός, έτσι, και ο Τσίπρας το 2014 ακολούθησε μαγεμένος τις Σειρήνες της εξουσίας.
Ίσως ο Τσίπρας να έχει και κάποια ελαφρυντικά, σε σχέση με το Σαμαρά. Προερχόμενος από ένα μικρό αριστερό κόμμα – κίνημα διαμαρτυρίας, βαθιά συντηρητικό και οπισθοδρομικό, είναι πιθανό ότι πίστευε πραγματικά στις μεγαλόστομες διακηρύξεις για το τέλος των μνημονίων, τον τερματισμό της λιτότητας και την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας κομμουνιστογενής πολιτικός σχηματισμός εντελώς αποκομμένος από την σύγχρονη πραγματικότητα.
Για την αρπαγή της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε κάθε τρόπο. Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για άλλη μια φορά αξιοποιήθηκε κυνικά για την πρόκληση εθνικών εκλογών και την επίτευξη μικροπολιτικών στόχων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα βήμα μακριά από την εξουσία και η εκλογή προέδρου έπρεπε να εμποδιστεί πάση θυσία.
Όλα τα όπλα ρίχτηκαν στη μάχη, στη μάχη αρπαγής της εξουσίας. Ο υπεύθυνος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης υπογράμμισε δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για επιχειρηματίες που «έχουν έτοιμο κουμπαρά» για τη συγκέντρωση των 180 βουλευτών που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή.
Η απειλή ήταν ξεκάθαρη για κάθε ανεξάρτητο βουλευτή ή βουλευτή άλλου κόμματος που σκέφτονταν να ψηφίσει θετικά για νέο πρόεδρο: όποιος ψήφιζε θα στιγματιζόταν ως «πουλημένος».
Ο ίδιος ο Τσίπρας σε συνέντευξή του στις αρχές Δεκεμβρίου 2014 απέδωσε τον χαρακτηρισμό «αποστάτη» σε βουλευτές κομμάτων εκτός της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που θα ψηφίσουν υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας «για να βγουν 180 πρέπει να υπάρξουν αποστασίες βουλευτών», τόνισε.
Παράλληλα μεγάλη δημοσιότητα έλαβε η υπόθεση της υποτιθέμενης δωροδοκίας του βουλευτή των ΑΝΕΛ Παύλου Χαϊκάλη για να ψηφίσει τον Πρόεδρο Δημοκρατίας που πρότεινε η κυβέρνηση.
Η καιροσκοπική αξιοποίηση της εκλογής προέδρου για να προκληθούν εθνικές εκλογές είχε προαναγγελθεί από καιρό: «για μένα λοιπόν δεν έχει καμία σημασία να μιλάμε για πρόσωπα. Εμείς θεωρούμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγεί από την επόμενη Βουλή», δήλωνε ο Τσίπρας τον Σεπτέμβριο του 2014.
Ο δρόμος προς τον θρίαμβο: «Εμείς δεν υποσχόμαστε. Δεσμευόμαστε»
Έχοντας επιλέξει δρόμο, ο Τσίπρας αφοσιώθηκε σε αυτό που όλα τα κόμματα στην Ελλάδα ήξεραν να κάνουν καλά: την συκοφάντηση των αντιπάλων, την παροχολογία, τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια.
«Ζητάμε άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία και ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης με στόχο: Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο. Έγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014. Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού. Περίοδο χάριτος, δηλαδή moratorium, στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη. Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Συμφωνία για Ευρωπαϊκό New Deal, με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Ποσοτική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων.»
Παράλληλα, σε μια τρίτη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», υποσχέθηκε κατάργηση φόρων όπως του ΕΝΦΙΑ, ρυθμίσεις οφειλών προς το δημόσιο, «νέα σεισάχθεια» για τις οφειλές των νοικοκυριών προς τις τράπεζες, αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, 300.000 νέες θέσεις εργασίας κ.α. «Εμείς δεν υποσχόμαστε. Δεσμευόμαστε», τόνισε ο Τσίπρας στην ομιλία του στην 79η ΔΕΘ.
Αυτό ήταν εν πολλοίς το διαβόητο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Στις 29 Δεκεμβρίου κατά την τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή νέου προέδρου δεν επετεύχθη η απαιτούμενη πλειοψηφία και προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 25 Ιανουαρίου 2015.
Αν και επρόκειτο για μια ξεκάθαρη παραβίαση του πνεύματος του Συντάγματος και καταχρηστική, ευκαιριακή, αξιοποίηση της προεδρικής εκλογής για να προκληθούν εκλογές ο Τσίπρας δήλωσε την ίδια ημέρα: «Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για την ελληνική δημοκρατία. Οι Έλληνες βουλευτές, τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης απέδειξαν ότι η δημοκρατία δεν εκβιάζεται, όσες πιέσεις και μεθοδεύσεις και αν κάποιοι σκαρφιστούν. Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αποφασισμένη να μπει ένα τέρμα στις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας, τότε οι βουλευτές δεν μπορούν παρά να ανταποκριθούν στο καθήκον, να εναρμονιστούν με τη λαϊκή βούληση»
Έτσι και τυπικά η χώρα μπήκε σε προεκλογική περίοδο. Το πρόγραμμα παροχών της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε την αιχμή του προεκλογικού αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή των μνημονίων.
Το αμέριμνο πνεύμα των ημερών και η μεσσιανική αντίληψη μιας κρυφής υπερδύναμης που διέθετε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώθηκε στην περίφημη φράση του Αλέξη Τσίπρα ότι «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Όπως υποστήριξε σε ομιλία του «εμείς θα βάλουμε την πολιτική πάνω από τις αγορές» και ότι «θα τους δείξουμε τον εναλλακτικό δρόμο που θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν».
Ο Τσίπρας όμως δεν περιορίστηκε σε υποσχέσεις μόνο για την Ελλάδα. Προχώρησε πολύ περισσότερο υποστηρίζοντας ότι η μικρή Ελλάδα, με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελούσε την αρχή για την μεγάλη αλλαγή - ανατροπή στην Ευρώπη!
«Η λιτότητα δεν αποτελεί ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης»… είναι «ανάγκη η Ευρώπη να κάνει μια στροφή, να φύγει από την καταστροφική και αναποτελεσματική λιτότητα» και να υιοθετήσει επεκτατικές πολιτικές»…«Η τρόικα, είναι ένας εξωθεσμικός οργανισμός»… «Δεν θα τηρήσουμε δεσμεύσεις και υπογραφές που έχουν βάλει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και δεν δεσμεύουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση»….«Η λαϊκή ετυμηγορία, η δημοκρατία, είναι βασικός κανόνας και αρχή αδιαπραγμάτευτη»….« Ήρθε η ώρα μετά από τέσσερα χρόνια τραγωδίας για τον ελληνικό λαό να μιλήσουμε και για τις υποχρεώσεις της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό»…«Αυτό τελειώνει την Δευτέρα. Η Ελλάδα αποκτά ξανά αξιοπρέπεια. Ο λαός μας αποκτά αξιοπρέπεια. Η χώρα αποκτά ξανά διεθνή υπόσταση και στην Ευρώπη και στον κόσμο»…. «Η Ευρώπη αν δεν αλλάξει, θα κλυδωνιστεί. Ή θα αλλάξει ή δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσει να υπάρχει όπως τη γνωρίσαμε ως τώρα»…. «Δεν αναγνωρίζω στην κα Μέρκελ το προνόμιο να είναι κάτι ξεχωριστό από τους άλλους 28 Ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι μία από τους 28 κι ως εκ τούτου δε βρίσκω κανένα λόγο να προτρέξω σε μία ιδιαίτερη συνάντηση μαζί της».
Αλέξης Τσίπρας: Ή μαζί μας ή εναντίον μας!
Και αν φράσεις όπως «εθνική τραγωδία», «πολιτικό έγκλημα», «χώρα ενέχυρο στους δανειστές», «αποικία χρέους», «κοινωνικό ολοκαύτωμα», «ανθρωπιστική κρίση», «κοινωνικό κραχ», «ανείπωτη καταστροφή», «ποτίζετε με δηλητήριο την οικονομία και το λαό», «συνειδητή εγκληματική πράξη κατά της πατρίδας και του λαού», «εκατομμύρια ζωές που σβήνουν στο σκοτάδι», «εγκληματική πράξη εναντίων της πατρίδας», «υποταγή στην τρόικα» αποτελούσαν ψωμοτύρι στη Βουλή για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτός Βουλής οι λέξεις έχασαν κάθε έννοια, κάθε σημασία μπροστά στις αδίστακτες μικροπολιτικές σκοπιμότητες και την δημαγωγία προκειμένου να πετύχουν κομματικούς στόχους. Και το μίσος για τον απέναντι, κληρονομία του διχασμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοανακηρύχθηκε ως σωτήρας της χώρας και του λαού και κάθε άλλη γνώμη, κάθε άλλη προσέγγιση, κάθε άλλη αντίληψη συνιστούσαν προδοσία. Η βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη του ή μαζί μας ή εναντίον μας αποτέλεσε την κύρια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και χρησιμοποίησε κάθε προπαγανδιστικό μέσο για να επικρατήσει.
Παίζοντας με τα σπίρτα της ιστορίας πολλοί πολιτικοί υποδαύλισαν και ενθάρρυναν ένα αφήγημα που παρουσίαζε την Γερμανία ως δύναμη κατοχής που ήθελε, όπως οι Ναζί, να εγκαθιδρύσει το Δ’ Ράιχ. Οι εταίροι αποκαλούνταν δανειστές – εκβιαστές και τοκογλύφοι. Παρομοιάζονταν με αρπακτικά που επεδίωκαν να πάρουν τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας για ένα κομμάτι ψωμί. Σύμφωνα με το εθνικοπατριωτικό αντιμνημονιακό αφήγημα οι εταίροι - δανειστές είχαν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους και αποτελούσαν στρατό κατοχής που έπρεπε να εκδιώξουμε. Καθημερινά και απροκάλυπτα χρησιμοποιούσαν μια όλο και πιο στρατιωτική ορολογία παρομοιάζοντας τον αγώνα τους εναντίον του μνημονίου με την αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των χιτλερικών στρατευμάτων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Όσοι δεν υποστήριζαν τον αντιμνημονιακό «αγώνα» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «προδότες», «δωσίλογοι», «γερμανοτσολιάδες», «πουλημένοι», «ταγματασφαλίτες», «Τσολάκογλου» κ.α.
Το διάστημα 2010 – 2013 σημειώθηκαν πάρα πολλά περιστατικά προπηλακισμού πολιτικών και δημοσιογράφων που υποστήριζαν τις συμφωνίες με τους εταίρους, «αγανακτισμένοι πολίτες» δημιουργούσαν συστηματικά επεισόδια στις παρελάσεις ενώ σε πορείες στο Σύνταγμα ενάντια στα μέτρα και τη λιτότητα κυριαρχούσαν συνθήματα όπως «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και πολλά άλλα.
Η χώρα όχι μόνο δεν έκανε βήματα προς τη συνεννόηση για να αντιμετωπιστεί η κρίση αλλά διχάζονταν με τον φανατισμό να κυριαρχεί.
Το 2011 «αγανακτισμένοι πολίτες» ακύρωσαν την στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη προπηλακίζοντας τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και φωνάζοντας συνθήματα «προδότη παραιτήσου», «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ», «Έξω οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», «έξω οι κλέφτες από την πόλη», «εκλογές», « 1, 2, 3, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ».
Στην παρέλαση της Αθήνας τα μέλη της μπάντας του Δήμου Αθηναίων παρέλασαν με μαύρες κορδέλες στα μουσικά τους όργανα. Μαθητές ορισμένων σχολείων, περνώντας μπροστά από τους επισήμους, έστριψαν το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση (αριστερά), ενώ άλλοι, σήκωσαν μαύρα μαντίλια καθώς περνούσαν μπροστά από την εξέδρα όπου παρευρίσκονταν η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου. Μάλιστα, στη Λάρισα μαθητής που παρέλασε μούντζωσε την εξέδρα των επισήμων. Στην Καλλιθέα, εισέβαλαν στην παρέλαση και μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω» τα οποία παρέλασαν μετά τους μαθητές!
Σοβαρά επεισόδια ή «Παρέλαση λαϊκής οργής, κατά του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος», όπως το έθεσε η Ελευθεροτυπία, σημειώθηκαν στις παρελάσεις στο Βόλο, στη Ρόδο, στην Πάτρα, στα Τρίκαλα, στην Λάρισα, στα Χανιά, Στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, στον Άγιο Νικόλαο, στην Κέρκυρα, στην Βέροια, στην Καλαμάτα, στην Τρίπολη, στο Ναύπλιο, στις Σέρρες, στον Πύργο.
Το 2011 πήρε μεγάλες διαστάσεις το κίνημα «Δεν πληρώνω» το οποίο υποστηρίζονταν ανοιχτά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο καλούσε τους πολίτες σε «ανυπακοή» και τους ενθάρρυνε να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς την εφορία, τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ, τα διόδια κ.α.90 Μάλιστα τον Ιανουάριο του 2011 ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τα διόδια της Κορίνθου, άνοιξε τις μπάρες για να διέλθουν τα αυτοκίνητα χωρίς να πληρώσουν τα διόδια και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «θέλει να αντιμετωπίσει ένα κίνημα αυθόρμητο και ακομμάτιστο ως κίνημα τζαμπατζήδων, να το δυσφημήσει, προσπαθώντας να του δώσει τον χαρακτήρα της ιδιοτέλειας». Προέβλεψε μάλιστα ότι «η ανυπακοή απέναντι σε ένα κράτος, σε μια Πολιτεία που δεν είναι σε θέση να τηρήσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της, είναι πλέον ένας δρόμος που θα γίνει μαζικός».
Ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτικές του συνεντεύξεις δήλωνε ότι δεν πλήρωσε το φόρο στα ακίνητα (ΕΝΦΙΑ) και το 2014 υπογράμμισε ότι «ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος παράλογος, δεν διορθώνεται, καταργείται». Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος χαρακτήρισε τον ΕΝΦΙΑ παράνομο και αντισυνταγματικά δηλώνοντας ότι «είναι ένας φόρος που οι Έλληνες δεν πρέπει να πληρώσουν».
Η Ελλάδα σε εμφύλιο
Η κοινωνία διχάστηκε σε αντιμνημονιακούς - πατριώτες και μνημονιακούς - προδότες κατά το εμφυλιακό πρότυπο. Κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου το 2011 σε διάφορες πόλεις στο πλαίσιο «διαμαρτυριών» διαδηλωτές έστηναν κρεμάλες για τους βουλευτές που θα ψήφιζαν υπέρ της συμφωνίας. Τον Δεκέμβριο του 2010 ο Κωστής Χατζηδάκης, βουλευτής της ΝΔ, ξυλοκοπήθηκε από διαδηλωτές στην οδό Πανεπιστημίου, και, τελικά, διασώθηκε αιμόφυρτος. Οι βίαιες αυτές αντιδράσεις, που κορυφώθηκαν το 2011, συνέβαλαν καθοριστικά στην αποσταθεροποίηση και στην πτώση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, μια ακόμα πιο λαϊκίστικη δεξιά, οι πατριδοκάπηλοι των ΑΝΕΛ, να εκτοξεύουν βαριές κουβέντες και κατηγορίες για όλους και για τα πάντα. Μιλώντας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το 2012 ο πρόεδρος του κόμματος Πάνος Καμμένος σημείωσε ότι υπήρχε σχέδιο ορισμένων απατεώνων να βάλουν την Ελλάδα στον κλοιό των μνημονίων. «Εμείς δεν υπογράψαμε κανένα μνημόνιο, δεν υπογράψαμε καμία επιστολή που να υποσχόμαστε ότι θα παραδώσουμε την πατρίδα μας (αναφέρεται στην επιστολή Σαμαρά το 2012 με την οποία δεσμεύτηκε ότι θα τηρήσει το πρόγραμμα). Είναι προδότες της χώρας και οι προδότες σε αυτόν εδώ τον τόπο δεν έχουν αύριο».
Μιλώντας στη Βουλή το 2012 τόνιζε προς τους βουλευτές εν όψει της ψήφισης του μνημονίου ότι «είστε προσωπικά υπεύθυνοι ο καθένας σας για το αν θα παραδώσετε τα όνειρα των παιδιών µας στους δανειστές και στους τοκογλύφους, αν θα παραδώσετε τη χώρα και αν θα καταργηθεί η εθνική κυριαρχία». «Ξέρουμε, λοιπόν, ότι εδώ δεν πρόκειται για ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση. Ψήφο εμπιστοσύνης, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καλείστε να δώσετε στους δανειστές-τραπεζίτες και στα όργανά τους»!
Αυτά στη Βουλή. Εκτός Βουλής, λέγονταν στις τηλεοράσεις και γράφονταν στις εφημερίδες και το διαδίκτυο πολύ, πολύ χειρότερα.
2015: Η… επιστροφή της «Δημοκρατίας» στην Ελλάδα
Στην κεντρική προεκλογική ομιλία του στην Αθήνα ο Αλέξης Τσίπρας είπε, μεταξύ άλλων: «Τη Κυριακή μιλάει ο ελληνικός λαός. Και θα δώσει τη πιο καθαρή απάντηση. Μνημόνια τέλος, υποτέλεια τέλος, εκβιασμοί τέλος!»… «Στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Η δημοκρατία επιστρέφει. Επιστρέφει για να εξαπλωθεί ξανά σε ολόκληρη την Ευρώπη!»… «Εμείς στο πιλοτήριο αντιπροσώπους των απόψεων της κ. Μέρκελ, δε πρόκειται να δεχθούμε. Καθαρά και ξάστερα. Δεν έχουμε σκοπό να συγκυβερνήσουμε παρέα με τους εντεταλμένους των μνημονίων.»… «Κάποιοι σας είπαν ότι είμαστε κίνδυνος για την Ευρώπη. Μην τους ακούτε. Είμαστε η μεγάλη πρόκληση για την αναγκαία αλλαγή στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ευρώπη που αλλάζει»… «Η Ελλάδα, όμως, από τη Δευτέρα παύει να είναι το πειραματόζωο της λιτότητας. Η Ελλάδα με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα διαπραγματευτεί με δύναμη, αποφασιστικότητα και με συμμαχίες στην Ευρώπη για το επαχθές και μη βιώσιμο χρέος. Γιατί αυτό το χρέος φράζει το δρόμο της ανάπτυξης και τους πόρους της πατρίδας μας. Αυτό το χρέος όμως υπονομεύει επίσης και την προοπτική της ίδιας της Ευρώπης. Αποτελεί δυναμίτη στα θεμέλιά της. Για αυτό και θα διεκδικήσουμε Ευρωπαϊκή Διάσκεψη και λύση ανάλογη με αυτήν που δόθηκε για τη Γερμανία το 1953. Και η Γερμανική ηγεσία δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να αρνείται στους ευρωπαϊκούς λαούς, αυτό με το οποίο οι λαοί της Ευρώπης της έδωσαν απλόχερα, το 1953»… «Η Ελλάδα με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα διεκδικήσει αποφασιστικά το ανεκπλήρωτο χρέος. Το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις που η Γερμανία της οφείλει»
Με λίγα λόγια όχι μόνο θα τερματίζαμε την λιτότητα, όχι μόνο θα αλλάζαμε την Ευρώπη, όχι μόνο θα διαγράφαμε τα χρέη αλλά θα παίρναμε και από πάνω αυτά που μας χρωστούσαν από τον πόλεμο και για τα οποία, μέχρι και πριν από την κρίση, κανείς δεν πολυενδιαφέρονταν!
Στην τελευταία του προεκλογική ομιλία στο Ηράκλειο ο Τσίπρας υπογράμμιζε: «Είναι η στιγμή που τώρα γράφουμε μαζί μία ακόμα σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Όχι μόνο για την Ελλάδα. Η ελπίδα γράφει ιστορία και για την Ευρώπη»… «Αυτή δεν είναι μία μάχη που δίνουμε σε μία μικρή γωνιά της Ευρώπης. Είναι μάχη που δίνουμε για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι η μάχη για να τελειώσει η λιτότητα. Γι’ αυτό όλοι οι λαοί της Ευρώπης περιμένουν τι θα γίνει στις 25 Ιανουαρίου. Και κυρίως περιμένουν να δουν τι θα γίνει στις 26 Ιανουαρίου. Αν απελευθερωθεί η οικονομία για να αναπνεύσει η κοινωνία. Αν τερματιστεί ο εφιάλτης της ανεργίας. Αν πάρουμε πίσω αυτά που μας στέρησαν. Και θα το κάνουμε! Με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του εργατικού δικαίου. Με κατώτατο μισθό στα €751. Με κατάργηση των ρυθμίσεων για τις μαζικές απολύσεις. Με σχέδιο για 300.000 νέες θέσεις εργασίας. Και θα το κάνουμε και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Για τις χώρες και τους λαούς που βιώνουν τα ίδια με εμάς, αλλά και για αυτούς που ξέρουν ότι το ίδιο μέλλον κάποιοι τους ετοιμάζουν. Γιατί η Ευρώπη αναγκάζεται να αλλάξει και το βλέπουμε.»
Υπήρχε καμία πιθανότητα τα πράγματα να μην πάνε έτσι; Να μην γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ; «Δεν υπάρχει, ούτε μία στο εκατομμύριο, να απαντήσει όχι η Μέρκελ. Διότι η Μέρκελ είναι μια πολιτικός που θα θελήσει όχι να διακινδυνεύσει την προοπτική της βιωσιμότητας της Ευρώπης εν συνόλω, αλλά να καρπωθεί την έξοδο από την κρίση. Θα το θυμηθείτε και θα είναι μέρα μεσημέρι», τόνιζε με αυτοπεποίθηση ο Τσίπρας.
Πρώτη φορά Αριστερά!
Στις 29 Δεκεμβρίου προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές, λόγω της αδυναμίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, για την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015, για τέταρτη φορά από το 2009.
Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 36,34% των ψήφων (149 έδρες) και ακολούθησαν η ΝΔ με 28,81% (76 έδρες), η Χρυσή Αυγή με 6,28% (17 έδρες), το Ποτάμι με 6,05% (17 έδρες), το ΚΚΕ με 5,47% (15 έδρες), οι ΑΝΕΛ με 4,75% (13 έδρες) και το ΠΑΣΟΚ με 4,68% (13 έδρες).
Δύο ημέρες μετά ορκίστηκε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Σε αντίθεση με τον Σαμαρά, η προσγείωση του οποίου στην πραγματικότητα ήταν άμεση, ο Τσίπρας όχι μόνο επέμεινε για μεγάλο διάστημα στο προεκλογικό ύφος αλλά χρησιμοποιώντας εξαιρετικά οξύ εθνικοπατριωτικό λόγο που παρέπεμπε σε άλλες εποχές κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με τους εταίρους – δανειστές.
Ακολούθηση η... ηρωική διαπραγμάτευση και μήνες πολεμικής ρητορικής, υπερήφανων διακηρύξεων, ατελείωτων συνεντεύξεων, συναντήσεων, θεαματικών δημόσιων δηλώσεων, συναισθηματικών εκρήξεων και μεγαλοστομιών.
Για να φτάσουμε τελικά στο δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών, την «περήφανη» κωλοτούμπα και την υπογραφή το καλοκαίρι του 2015 του 3ου Μνημονίου από την Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου.
Το κείμενο έχει βασιστεί στο βιβλίο, «Από το μεγάλο πάρτι στη χρεοκοπία. 1980 - 2015: Δημαγωγεία και μοιραίες επιλογές», Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2015.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news
