ΓΔ: 1418.42 -0.73% Τζίρος: 812.86 εκ. € Τελ. ενημέρωση: 17:25:00 DATA
Φωτο: Shutterstock

Ιστορίες με... δράκους για πλειστηριασμούς: Τα 700.000 σπίτια και τα 58 δισ.

Τα 700.000 σπίτια που κινδυνεύουν να «βγουν στο σφυρί», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι περισσότερα από 60.000 και το μυθικό ποσό των υποτιθέμενων χαμένων εσόδων του Δημοσίου.

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή, όπου πολλοί Έλληνες είχαν πειστεί ότι ο Αρτέμης Σώρρας είχε... στην τράπεζα 600 δισ. ευρώ και μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος και να πληρώσει τα ιδιωτικά χρέη όλων των Ελλήνων. Ακόμη και δικαστική απόφαση είχε εκδοθεί, στην οποία αναγνωριζόταν ότι αυτό το κεφάλαιο, υπερτριπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας, υπήρχε στην κατοχή ενός ιδιώτη.

Σήμερα, ο Σώρρας βρίσκεται εκτός φυλακής και έχει ελάχιστους πιστούς. Όμως, δεν είναι λίγοι στην ελληνική κοινωνία όσοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν οικονομικές ιστορίες με... δράκους, μια ένδειξη ότι ο χρηματοοικονομικός αναλφαβητισμός εξακολουθεί να αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα. Με την ίδια ευκολία που δέχτηκαν τα 600 δισ. του Σώρρα, αρκετοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι υπάρχουν 700.000 κατοικίες Ελλήνων που θα βγουν «στο σφυρί» από funds και εταιρείες διαχείρισης δανείων. Ή ότι από αφορολόγητα κέρδη των funds το Ελληνικό Δημόσιο θα χάσει φόρους 58 δισ. ευρώ -ο συγκεκριμένος υπολογισμός υιοθετήθηκε ακόμη και από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, σε ανακοίνωσή του.

Είναι προφανές ότι αυτοί οι αριθμοί έχουν στοιχεία... τερατολογίας και δεν αντέχουν σε οποιοδήποτε λογικό έλεγχο. Αν επρόκειτο, για παράδειγμα, να «βγουν στο σφυρί» 700.000 κατοικίες, ένας συντηρητικός υπολογισμός βάσει μιας μέσης αξίας 100.000 ευρώ για κάθε κατοικία, θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι κατοικίες αξίας 70.000.000.000 (70 δισ.) ευρώ θα έπρεπε να βγουν στον πλειστηριασμό μέσα σε λίγα χρόνια. Αν πράγματι υπήρχε τέτοια τεράστια «ουρά» πλειστηριασμών, η κατάρρευση της ελληνικής αγοράς ακινήτων θα ήταν βέβαιη και τα funds και οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων θα ήταν εξαρχής βέβαιο ότι θα έβγαιναν από αυτή την υπόθεση όχι με κέρδη, αλλά με βαριές απώλειες.

Ούτε, βεβαίως, τα 58 δισ. ευρώ των υποτιθέμενων χαμένων φόρων στέκονται σε οποιοδήποτε λογικό έλεγχο. Αντιστοιχούν περίπου στο 1/3 του ελληνικού ΑΕΠ και πρόκειται για ένα ποσό που ξεπερνά τα προϋπολογισμένα έσοδα του Δημοσίου για όλο το 2023 (56,748 δισ. ευρώ). Πρόκειται, εξάλλου, για ένα ποσό περίπου ίσο με την ίδια τη λογιστική αξία των δανείων που έχουν τιτλοποιηθεί!

Οι servicers, μετά την έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου, που τους επιτρέπει να επισπεύδουν πλειστηριασμούς, προσπάθησαν να επαναφέρουν αυτή τη συζήτηση εντός των ορίων της λογικής, ξεκαθαρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι οι αριθμοί που αναφέρονται από πολλούς κινούνται εκτός πραγματικότητας.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ίσως, αφορά τους ισχυρισμούς για τα 700.000 σπίτια που κινδυνεύουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι περισσότερα από 60.000: Υπάρχουν συνολικά 600.000 ακίνητα που αποτελούν εξασφαλίσεις «κόκκινων» δανείων, εκ των οποίων περίπου 300.000 είναι κατοικίες (τα άλλα είναι εμπορικά ακίνητα). Δεδομένου ότι περίπου 8 στα 10 δάνεια τελικά θα ρυθμιστούν, μόνο για τα δύο στα δέκα ακίνητα (περίπου 60.000) υπάρχει ενδεχόμενο πλειστηριασμού. Ο αριθμός σίγουρα δεν είναι αμελητέος, αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλος για να συνδεθεί με κίνδυνο για κάποια οικονομική ή κοινωνική κρίση: με τα σημερινά δεδομένα, γίνονται περίπου 30.000 πλειστηριασμοί κάθε χρόνο, ενώ πριν τη μεγάλη κρίση γίνονταν 150.000.

Οι 13 ερωτήσεις και απαντήσεις για τους πλειστηριασμούς από την Ένωση των servicers

1. Είναι αλήθεια ότι 700.000 σπίτια θα βγουν σε πλειστηριασμό;

Ο αριθμός είναι απολύτως ανακριβής. Τα πραγματικά στοιχεία έχουν ως εξής:

Α. Υπάρχουν 600.000 χιλιάδες ακίνητα που έχουν δοθεί ως εξασφάλιση σε προβληματικά δάνεια.

Β. Από τα ακίνητα που έχουν δοθεί ως εξασφάλιση για Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια, μόνο το 50% αφορά οικιστικά ακίνητα. Το υπόλοιπο 50% αφορά άλλες κατηγορίες (βιομηχανικά ή άλλα επαγγελματικά ακίνητα, αποθήκες, πάρκινγκ κλπ).

Γ. Από τα ανωτέρω οικιστικά ακίνητα, η συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών θα βρει συμβιβαστική λύση (σημειώνεται ότι με βάση ιστορικά στοιχεία 8 στα 10 δάνεια ρυθμίζονται συναινετικά).

Δ. Αν τελικώς πρέπει να γίνει πλειστηριασμός σε οικιστικό ακίνητο, το θεσμικό πλαίσιο διασφαλίζει ότι κανένα πραγματικά ευάλωτο νοικοκυριό δεν κινδυνεύει να απωλέσει την 1η κατοικία του. Οι ευάλωτοι δανειολήπτες μπορούν ήδη από τον Ιανουάριο του 2023 να μπαίνουν στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της ΕΓΔΙΧ, να λαμβάνουν πιστοποιητικό ευάλωτου και να αξιοποιούν τις δυνατότητες που παρέχει το Ενδιάμεσο Πρόγραμμα του Ν. 4916/2022. Εφόσον ο δανειολήπτης προσφύγει στο Ενδιάμεσο Πρόγραμμα, εξασφαλίζει αφενός την άμεση αναστολή του πλειστηριασμού, αφετέρου την καταβολή κρατικής επιδότησης για την πληρωμή της δόσης του δανείου.

Παράλληλα με το Ενδιάμεσο Πρόγραμμα, ιδιαίτερα σημαντική είναι η προστασία που παρέχεται μέσω του (υπό σύσταση) Κρατικού Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης (Ν. 4738/2020). Εφόσον αξιοποιήσουν τη λύση του Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης, οι ευάλωτοι οφειλέτες μπορούν να πετύχουν τη διατήρηση της 1ης κατοικίας για δώδεκα (12) έτη μέσω σύμβασης μακροχρόνιας μίσθωσης, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα επαναγοράς του ακινήτου μετά τη λήξη της παραπάνω περιόδου.

2. Λέγεται ότι ο Άρειος Πάγος απελευθέρωσε τη διεξαγωγή πλειστηριασμών. Ισχύει;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Ο Άρειος Πάγος έλυσε ένα καθαρά νομικό-τεχνικό ζήτημα και, συγκεκριμένα, εάν οι Εταιρείες Διαχείρισης του Νόμου 4354/2015 (Servicers) έχουν τη δυνατότητα να προχωρούν σε δικαστικές ενέργειες για απαιτήσεις που έχουν τιτλοποιηθεί και έχουν μεταβιβαστεί σε Εταιρείες Ειδικού Σκοπού (Funds). Συνεπώς, το νομικό ζήτημα που έφτασε στον Άρειο Πάγο δεν είχε να κάνει με το αν μπορούν να γίνουν πλειστηριασμοί.

Το ερώτημα ήταν ποιο πρόσωπο έχει τη δυνατότητα (ή, στη νομική ορολογία, τη «νομιμοποίηση») να κάνει πλειστηριασμό, όταν το δάνειο έχει μεταβιβαστεί σε Fund στο πλαίσιο τιτλοποίησης με τον Νόμο 3156/2003. Μέχρι το 2022 τα δικαστήρια δέχονταν πάγια ότι οι Servicers έχουν νομιμοποίηση να προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες τόσο για δάνεια που έχουν πωληθεί με τον νεότερο Νόμο 4354/2015, όσο και για δάνεια που έχουν τιτλοποιηθεί με τον παλαιότερο Νόμο 3156/2003. Το 2022 υπήρξαν αντίθετες δικαστικές αποφάσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου έλυσε αυτή τη διχογνωμία, κρίνοντας ότι οι Servicers έχουν τη νομιμοποίηση να προχωρούν σε πλειστηριασμούς ή άλλες δικαστικές ενέργειες και για τα δάνεια που έχουν μεταβιβαστεί στο πλαίσιο τιτλοποίησης με τον Ν. 3156/2003. Πρακτικά, με την απόφαση του Αρείου Πάγου δεν αλλάζει κάτι για τους δανειολήπτες σε σχέση με τους προγραμματισμένους ή μελλοντικούς πλειστηριασμούς, εκτός ίσως από το χρόνο πραγματοποίησης ενός αριθμού από αυτούς.

3. Αν ο Άρειος Πάγος είχε αποφασίσει διαφορετικά, θα μπορούσαν να γίνουν πλειστηριασμοί;

Ναι, χωρίς καμία διαφοροποίηση στον αριθμό των υποθέσεων. Ακόμα και αν ο Άρειος Πάγος είχε λάβει διαφορετική απόφαση για το παραπάνω ζήτημα, αυτό δεν σημαίνει ότι οι δανειολήπτες δεν θα χρωστούν το δάνειό τους ή ότι δεν θα μπορούν να γίνουν πλειστηριασμοί. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, πλειστηριασμός μπορεί να γίνει σε κάθε περίπτωση, όταν υπάρχει μια οφειλή που δεν πληρώνεται.

Στην περίπτωση που ο Άρειος Πάγος είχε λάβει διαφορετική απόφαση, o πλειστηριασμός θα μπορούσε να γίνει απευθείας από το Fund που έχει αποκτήσει το δάνειο (και όχι από τον Servicer). Σε αυτή την περίπτωση, ο δανειολήπτης θα είχε εν τω μεταξύ επιβαρυνθεί επιπλέον με κάποιες χιλιάδες ευρώ σε τόκους.

4. Για ποιο λόγο η Νομοθεσία αναθέτει τη διαδικασία είσπραξης των απαιτήσεων στους Servicers;

Οι Servicers:

  • Εδρεύουν υποχρεωτικά στην Ελλάδα
  • Αδειοδοτούνται από την Τράπεζα της Ελλάδος
  • Υπάγονται σε αυστηρό πλαίσιο ίδρυσης
  • Η δραστηριότητά τους ελέγχεται διαρκώς και με αυστηρότητα επίσης από την Τράπεζα της Ελλάδος
  • Υποχρεούνται να εφαρμόζουν συγκεκριμένες πολιτικές και διαδικασίες για τη δίκαιη μεταχείριση των δανειοληπτών
  • Υποχρεούνται να εφαρμόζουν το σύνολο της νομοθεσίας για την προστασία των καταναλωτών.

Με αυτό το δεδομένο, η εμπλοκή ενός αδειδοτημένου και εποπτευόμενου Servicer για τη διαχείριση των δανείων που έχουν πωληθεί αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για την προστασία των συμφερόντων των δανειοληπτών.

5. Αναφέρεται ότι τα Funds ή οι Servicers γλίτωσαν φόρους 58 δισ. ευρώ επιλέγοντας να μεταβιβάσουν τα δάνεια με τον παλαιότερο Νόμο του 2003 και όχι με τον νεότερο Νόμο του 2015. Ισχύει;

Όχι. Πρώτα από όλα, η αναφορά τέτοιων αριθμών προσκρούει στην κοινή λογική. Το συνολικό ονομαστικό ύψος των τιτλοποιημένων προβληματικών δανείων που έχουν πωληθεί με τον Ν. 3156/2003 είναι περίπου 55 δισ. ευρώ (διευκρινίζεται ότι 87 δισ. ευρώ είναι τα δάνεια που έχουν μεταβιβαστεί συνολικά από τις Τράπεζες και όχι αυτά που έχουν τιτλοποιηθεί με τον παραπάνω Νόμο του 2003).

Δεν μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι για τη μεταβίβαση δανείων ύψους 55 δισ. ευρώ, θα έπρεπε τελικώς να καταβληθούν φόροι ύψους 58 δισ. ευρώ (δηλ. ποσό που υπερβαίνει ακόμα και την ονομαστική αξία των δανείων, τα οποία – σημειωτέτον – είναι μειωμένης πραγματικής αξίας, αφού τα περισσότερα δεν εξυπηρετούνται). Αλλά και από τεχνική άποψη, οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι εξίσου ανυπόστατοι.

Η επιλογή μεταξύ των δύο Νόμων δεν οδηγεί σε διαφορετική φορολόγηση, καθώς οι μεταξύ τους διαφορές είναι ελάχιστες. Και τα δύο νομοθετήματα (δηλ. τόσο ο Ν. 3156/2003, όσο και ο Ν. 4354/2015) περιλαμβάνουν συγκεκριμένες φορολογικές ρυθμίσεις που διευκολύνουν τη μεταβίβαση των χαρτοφυλακίων απαιτήσεων. Στο Ν. 3156/2003 οι φορολογικές ρυθμίσεις περιλαμβάνονται στο άρθρο 14 του εν λόγω Νόμου. Στο Ν. 4354/2015 οι φορολογικές ρυθμίσεις περιλαμβάνονται στο άρθρο 3Α, το οποίο δεν υπήρχε στην αρχική μορφή του νομοθετήματος, αλλά προστέθηκε το 2016 (με τον Ν. 4389/2016).

Η απλή ανάγνωση των δυο Νόμων δείχνει ότι οι φορολογικές ρυθμίσεις τους είναι όμοιες σε αρκετά σημεία, ενώ σε άλλα σημεία είναι παρεμφερείς, καταλήγοντας στο ίδιο αποτέλεσμα. Και οι δύο Νόμοι προβλέπουν φορολογικές απαλλαγές ως προς τα τέλη χαρτοσήμου και τα τέλη καταχώρισης στα δημόσια βιβλία, ενώ φορολογούν με τον ίδιο τρόπο το εισόδημα από τη διαχείριση των δανείων. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την έδρα των Funds σε χώρες του εξωτερικού, σημειώνεται ότι αυτό αποτελεί πάγια πρακτική στην Ευρώπη για όλες τις αντίστοιχες συναλλαγές.

Μάλιστα, ο νεότερος Νόμος 4354/2015 προβλέπει ρητά ότι τα Funds που αγοράζουν δάνεια μπορούν να εδρεύουν σε οποιαδήποτε τρίτη χώρα, είτε εντός, είτε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. άρθρο 1 περ. β ́). Με αυτά τα δεδομένα, είναι ανυπόστατο να λέγεται ότι επιλέχθηκε ο Νόμος 3156/2003 για να μην πληρωθούν φόροι.

6. Ο οφειλέτης χάνει τη δυνατότητα να ρυθμίσει το δάνειό του, αν επιλεγεί για τη μεταβίβαση του δανείου ο παλαιότερος Νόμος 3156/2003, αντί του νεότερου Νόμου 4354/2015;

Σε καμία περίπτωση. Η κλήση του οφειλέτη προς ρύθμιση διασφαλίζεται πάντοτε στο πλαίσιο του Κώδικα Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας για τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων ιδιωτικών οφειλών, αλλά στο πλαίσιο των πολιτικών που οφείλουν να εφαρμόζουν οι Εταιρείες Διαχείρισης. Οι ανωτέρω διαδικασίες και πολιτικές αποτελούν αντικείμενο ελέγχου από την ΤτΕ, η οποία εποπτεύει τη δραστηριότητα των Εταιρειών Διαχείρισης στα συγκεκριμένα ζητήματα.

Ο νεότερος Νόμος 4354/2015 περιγράφει μια διαδικασία κλήσης του οφειλέτη σε ρύθμιση, την οποία ήδη τηρούν οι Εταιρείες Διαχείρισης και για απαιτήσεις που έχουν τιτλοποιηθεί στο πλαίσιο του Ν. 3156/2003. Ανεξάρτητα όμως από την παραπάνω διαδικασία, στην πράξη οι Εταιρείες Διαχείρισης παρέχουν πολυάριθμες δυνατότητες ρύθμισης σε οποιοδήποτε οφειλέτη επιθυμεί να ρυθμίσει με βιώσιμους όρους την οφειλή του.

Η προσήλωση των Servicers σε μεθόδους συμβιβαστικής διευθέτησης οφειλών αποδεικνύεται έμπρακτα από το γεγονός ότι έχουν ήδη προχωρήσει σε ρυθμίσεις δανείων ύψους 35 δισ. € ως τα τέλη του 2022. Επομένως, ανεξάρτητα από το αν εφαρμόζεται ο Ν. 3156/2003 ή ο Ν. 4354/2015, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι στην πράξη δεν ξεκινά καμία διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης, εάν ο δανειολήπτης δεν έχει κληθεί προηγουμένως να ρυθμίσει συμβιβαστικά τις οφειλές του (και μάλιστα επανειλημμένα).

7. Γιατί έγιναν μεταβιβάσεις Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων με το Νόμο του 2003 για τις τιτλοποιήσεις και όχι με το Νόμο του 2015;

Η τιτλοποίηση απαιτήσεων αποτελεί χρηματοοικονομικό θεσμό που θεσπίστηκε στην Ελλάδα το 2003. Στην ουσία πρόκειται για πώληση απαιτήσεων σε μια Εταιρεία Ειδικού Σκοπού, σε συνδυασμό με την έκδοση ομολογιών που διατίθενται σε επενδυτές. Παράλληλα με την τιτλοποίηση, το 2015 θεσπίστηκε νομοθετικό πλαίσιο για την πώληση απαιτήσεων από Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια (Ν. 4354/2015). Ωστόσο, στην αρχική του μορφή, ο Ν. 4354/2015 δεν περιείχε πρόβλεψη για τη δυνατότητα διάθεσης ομολογιών σε επενδυτές. Για το λόγο αυτό, ο νεότερος Νόμος του 2015 τροποποιήθηκε δύο (2) φορές, ώστε να προβλεφθεί ότι μπορεί να αξιοποιείται παράλληλα και ο παλαιότερος Νόμος του 2003. Συγκεκριμένα:

  • Το 2016 ο Ν. 4354/2015 τροποποιήθηκε (με τον Ν. 4389/2016), ώστε να προβλέπεται ρητά ότι για την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου τους οι τράπεζες μπορούν να επιλέξουν είτε το Ν. 3156/2003, είτε το Ν. 4354/2015.
  • Το 2018 ο Ν. 4354/2015 τροποποιήθηκε εκ νέου (με τον Ν. 4549/2018), για να προβλεφθεί ότι οι Εταιρείες Διαχείρισης (Servicers) αποτελούν χρηματοδοτικά ιδρύματα που μπορούν να αναλαμβάνουν τη διαχείριση απαιτήσεων που έχουν τιτλοποιηθεί με το Ν. 3156/2003.

Επομένως, οι τιτλοποιήσεις δανείων του Ν. 3156/2003 δεν διαφέρουν στην ουσία από τις πωλήσεις δανείων του Ν. 4354/2015. Μάλιστα, στην Αιτιολογική Έκθεση του Ν. 4389/2016 (σελ. 23) αναφέρεται ρητά ότι για τη μεταβίβαση των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων μπορεί να αξιοποιείται ελεύθερα και χωρίς κανένα περιορισμό είτε ο Ν. 3156/2003, είτε ο Ν. 4354/2015.

8. Σε τι τιμή τα Funds αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια;

Δεν υπάρχει τιμή για κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά. Οι επενδυτές δεν αγοράζουν μεμονωμένα δάνεια, αλλά χαρτοφυλάκια δανείων. Το συνολικό τίμημα (και η έκπτωση έναντι της ονομαστικής αξίας) διαμορφώνεται από τη στάθμιση της τιμής όλων των δανείων συνολικά και όχι μεμονωμένα. Λαμβάνεται δηλαδή υπόψη ο κίνδυνος μη αποπληρωμής και η εκτιμώμενη απόδοση του συνόλου του χαρτοφυλακίου.

Συνεπώς, δεν νοείται διακριτή τιμή αγοράς για κάθε επιμέρους δάνειο που περιλαμβάνεται στο πωλούμενο χαρτοφυλάκιο. Επίσης, δεν υπάρχει δυνατότητα εξαγωγής μέσου όρου ή σταθμισμένης τιμής, καθώς μια τέτοια προσέγγιση θα οδηγούσε σε παραπλανητικά συμπεράσματα.

9. Γιατί οι Servicers δεν πωλούν τα δάνεια στους οφειλέτες στην τιμή που τα πούλησαν οι Τράπεζες στα Funds;

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν υπάρχει τιμή πώλησης μεμονωμένου δανείου. Σε όλες τις πωλήσεις και τιτλοποιήσεις δανείων, οι τράπεζες είχαν καλέσει τους οφειλέτες να ρυθμίσουν την οφειλή τους με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους. Ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν. Επίσης, το θεσμικό πλαίσιο που ρυθμίζει τη λειτουργία των πιστωτικών ιδρυμάτων δεν επιτρέπει την πώληση μεμονωμένων δανείων σε ιδιώτες και πολύ περισσότερο στους ίδιους τους οφειλέτες τους. Aν υπήρχε μια τέτοια δυνατότητα, θα δημιουργούνταν συνθήκες «ηθικού κινδύνου» (“moral hazard”), αφού σε μια τέτοια περίπτωση όλοι οι οφειλέτες δεν θα πλήρωναν το δάνειό τους, με την προσδοκία να το επαναγοράσουν από την τράπεζα σε μικρότερη τιμή.

10. Κάνουν κούρεμα χρεών οι Servicers και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι ρυθμίσεις προτείνονται στους συνεργάσιμους οφειλέτες περιλαμβάνουν άφεση χρέους. Οι προϋποθέσεις συνδέονται με την πραγματική ικανότητα αποπληρωμής του οφειλέτη και την αξία των περιουσιακών του στοιχείων. Ενδεικτικά, στα στεγαστικά δάνεια, οι ρυθμίσεις περιλαμβάνουν σε πολλές περιπτώσεις άφεση χρέους που κυμαίνεται μεταξύ 35% – 40%, στα καταναλωτικά 50% – 65%, στα δάνεια μικρών επιχειρήσεων (SB) 55% και στα μεγάλα εταιρικά δάνεια (Wholesale) περίπου 40%. Αλλά τα ποσοστά αυτά αφορούν μέσους όρους και σε καμία περίπτωση δεν ανάγονται σε κάθε μεμονωμένο δάνειο, αφού οι οικονομικές δυνατότητες και η περιουσιακή κατάσταση των οφειλετών διαφέρουν και εκτιμώνται κατά περίπτωση.

11. Δίνουν πράγματι έμφαση οι Servicers στους πλειστηριασμούς ακινήτων;

Οι πλειστηριασμοί αποτελούν πάντα το έσχατο μέσο σε μια διαδικασία είσπραξης. Δεν αποτελούν ποτέ το εργαλείο πρώτης επιλογής για τους Servicers, διότι είναι μια διαδικασία κοστοβόρα και χρονοβόρα. Συγκεκριμένα, για να ολοκληρωθεί μια διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης, από την έκδοση διαταγής πληρωμής μέχρι τον πλειστηριασμό, απαιτούνται συνήθως 2-3 χρόνια. Επίσης, αν ληφθεί ως παράδειγμα ένα δάνειο ύψους 100.000 ευρώ, τα έξοδα αναγκαστικής είσπραξης ανέρχονται περίπου σε 15.000 ευρώ.

Για να επιτευχθούν εξοικονομήσεις χρόνου και κόστους, η πρώτη επιλογή και η πλέον συμφέρουσα τόσο για τον πιστωτή όσο και για τον οφειλέτη είναι πάντα η συμβιβαστική διευθέτηση της οφειλής. Για να γίνει κατανοητή η προτεραιότητα που δίνεται στις συναινετικές ρυθμίσεις έναντι των πλειστηριασμών, αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι κατά τα έτη 2020 – 2022, το 83% των ανακτήσεων από Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια προήλθε από συναινετικές λύσεις διευθέτησης, ενώ μόνο το 17% των ανακτήσεων προήλθε από πλειστηριασμούς.

12. Οι Εταιρείες Διαχείρισης επιθυμούν λύσεις μέσω του Εξωδικαστικού Μηχανισμού;

Ο Εξωδικαστικός Μηχανισμός είναι ένα από τα βασικά εργαλεία που αξιοποιείται από τις Εταιρείες Διαχείρισης για τη διευθέτηση των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων. Υπενθυμίζεται ότι η ηλεκτρονική πλατφόρμα Εξωδικαστικού Μηχανισμού κατέστη πλήρως λειτουργική περίπου τον Ιανουάριο του 2022. Στο ένα έτος που έχει μεσολαβήσει, έχουν ήδη επιτευχθεί ρυθμίσεις σε δάνεια ύψους ενός (1) δισ. ευρώ. Εντατικοποιώντας τις ρυθμίσεις μέσω του Εξωδικαστικού Μηχανισμού Ρύθμισης Οφειλών, η εγκρισιμότητα των αιτήσεων από τις Εταιρείες Διαχείρισης βρίσκεται κατά μέσο όρο στο 70%, με αυξητική τάση.

Ειδικότερα, σε υποθέσεις οφειλών κάτω κάτω των 200.000 ευρώ, που αφορούν πρωτίστως ιδιώτες, η εγκρισιμότητα στο πλαίσιο του Εξωδικαστικού Μηχανισμού είναι άνω του 75%. Η πορεία των εγκρίσεων περιλαμβάνεται στο ακόλουθο γράφημα:

Σημειώνεται ότι οι ρυθμίσεις του Εξωδικαστικού Μηχανισμού επιτυγχάνουν καθολική ρύθμιση των χρεών του δανειολήπτη τόσο προς χρηματοδοτικούς φορείς (Τράπεζες, Servicers), όσο και προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Η διαδικασία του Εξωδικαστικού Μηχανισμού είναι δεσμευτική για όλους τους συμμετέχοντες πιστωτές, εφόσον έχει συμφωνήσει με τη ρύθμιση μια ελάχιστη πλειοψηφία των πιστωτών (συγκεκριμένα το 60%).

13. Γιατί είναι σημαντικό για την κουλτούρα πληρωμών το θέμα των πλειστηριασμών;

Επειδή η εμπιστοσύνη είναι η βάση της τραπεζικής πίστης. Αν δεν υπάρχει ένα λειτουργικό πλαίσιο αναγκαστικής είσπραξης των οφειλών, κανένας οφειλέτης δεν θα είχε κανένα κίνητρο να ρυθμίσει τις οφειλές του. Και σε μια τέτοια περίπτωση, κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα δεν θα μπορούσε να δανείσει τα χρήματα των καταθετών του με την προοπτική να μην επιστραφούν ποτέ.

Google news logo Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε επανέλεγχο όλων των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων προχωρά η ΑΑΔΕ

Τα παλαιά και τα «σβησμένα» χρέη σκαλίζει ξανά η Εφορία. Στο στόχαστρο και αυτά που χαρακτηρίστηκαν ανεπίδεκτα είσπραξης την τελευταία 10ετία, τα χρέη των μεγάλων την τελευταία 5ετία και τα μικρά ξεχασμένα χρέη.